(477/365+1)
Πολύ προβληματίστηκα για το ποια φωτογραφία να ανεβάσω.
Η μία ήταν με το καρουζέλ, όμορφα στημένη, σωστά ρυθμισμένη, με μια αντίθεση ανάμεσα στο μαύρο της νύχτας και τα φώτα του.
Κι ήταν κι αυτή. Η λάθος, η άσχημη, η κακή, η αφρόντιστη, η "ας πατήσω το κουμπί να δω μόνο πώς θα βγει η ρόδα κι ας συνεχίσω γιατί άργησα στο ραντεβού".
Αλλά να που η κακή φωτογραφία έχει μέσα της τόσα πράγματα: το φως στο ταξί, που τόσο λαχταράς να το δεις από μακριά όταν είσαι κουρασμένος και θες να πας σπίτι. Το φως του αστικού, που περνάει σφαίρα και χάνεται και τρέχεις να το προλάβεις. Τα φώτα των προβολέων της πόλης - είσαι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης άλλωστε. Τα σκόρπια φωτάκια - αστεράκια στα δέντρα, που τα παιδιά τα βλέπουν και χαίρονται και κάποιοι μεγάλοι ίσως γκρινιάζουν για το πόσο ακαλαίσθητα τοποθετήθηκαν, αρπάζοντας την ευκαιρία να γκρινιάξουν και για την πολιτική. Και κάπου μέσα σε όλα αυτά, η ρόδα, ολόφωτη, πολύχρωμη, να γυρίζει. Σαν τη ζωή.
Χίλιες φορές μια κακή τεχνικά φωτογραφία με τόσες σκέψεις και τόσα συναισθήματα από πίσω, παρά μια καλοστημένη φωτογραφία που δεν έχει τίποτα να πει. Για μένα, εδώ, που φιλοδοξίες να γίνω σούπερ φωτογράφος με εξώφυλλα και βραβεία δεν έχω, και σκοπός μου είναι να ευχαριστηθώ την κάθε μία φωτογραφία, αυτός είναι ο κανόνας.
